7. Aber mit meinn Knecht Mosen ist s andert. Iem haan i +allss antraut.
8. Mit iem röd i sträck und litzlich, nit wie ayn Loesslstat. Er derf seghn, wie i wirklich ausschaug. Und daa untersteetß enk ös, yso über meinn Knecht Mosen z löstern?!"
9. Ganz schoen zornig auf ien gieng dyr Herr wögg.
10. Kaaum hiet d Wolk s Zeltt verlaassn, war d Maria weiß wie Schnee vor Aussaz. Dyr Ären gagspannt s aau glei, wie yr si irer zuegwenddt.
11. Daa gabitt dyr Ären önn Mosenn: "Mein Herr, werst üns diend dö Sündd, wo myr vor lautter bloed begangen habnd, nit anrechnen?!
12. Sollt n d Maria öbbenn wie ayn Abgängl sein, dös wo daadl schoon halbets verwöst ist?"
13. Daa gfleeht dyr Mosen önn Herrn an: "O Herr, hailt s decht!"
14. Dyr Herr gantwortt yn n Mosenn: "Wenn irer dyr Vater eyn s Gsicht gspibn haet, müesset si si naacherd nit sibn Täg lang schamen? Si sollt sibn Täg lang vür s Lager aushingspärrt werdn; dyrnaach künntß is wider einherlaassn."
15. Und dös gmachend s aau; si wurd sibn Täg aushingspörrt. S Volk braach nit auf, hinst däß myn d Maria wider einherließ.
16. Eerst dyrnaach braach s Volk von Häzerott auf und schlueg dann sein Lager in dyr Wüestn Pärän auf.