1. Dyr Joseff kunnt si vor de gantzn Leut, wo daa umydumstuenddnd, niemer zrugghaltn, und rief: "Aushin mit de Leut allsand!" Yso war von seinn Heiwisch niemdd meer daa, wie yr si yn seine Brüeder z dyrkennen gaab.
2. Er fieng so laut s Reern an, däß s de Güptn ghoernd und aau yn n Färgn sein Pflast.
3. Dyr Joseff gsait zo seine Brüeder: "I bin dyr Joseff. Also, dyr Päpp löbt non?" Yn seine Brüeder verschlueg s d Spraach; sö warnd alln dyrtatert.
4. Dyr Joseff gsait zo seine Brüeder: "Kemmtß diend ayn Weeng zueher!" Und wie s hingruckt warnd, gsait yr: "Dyr Joseff bin i, enker Brueder. Auf Güptn habtß mi dencht verkaaufft.
5. Aber ietzet tuetß enk niemer abhin und grumtß enk nity, däßß mi daaher verkaaufft habtß. Denn zwögns enkern Löbn haat mi dyr Herrgot vor enk vorausgschickt.