17. Dyr Schaffer gmacht s yso, wie s dyr Joseff angschafft hiet. Er gweist s eyn s Haus einhin.
18. D Mänder farchtnd si, wie s daa yso eyn n Joseff sein Haus einhingfüert wurdnd, und gadenkend: Wögn dönn Geld werd s sein, dös wo myr s eerste Maal wider in de Söck fanddnd! Drum solln myr ietz daa einher. Ietzet werdnd s üns überrumpln, überfalln und verbsaessn und d Ösln aau ghaltn.
19. Bei dyr Haustür einhin gschaugnd s, däß s mit n Joseff seinn Schaffer eyn s Rödn kaamend,
20. und gsagnd iem dös: "Bittschoen, Herr; also, mir seind eender schoon aynmaal daa abher kemmen, um üns aynn Traid z kaauffen.
21. Wie myr aber eyn d Hörberg kaamend und ünserne Söck aufgmachend, laag yn aynn Iedn sein Geld obnauf eyn n Sak drinn, ünser volls Geld. Mir bringend s mit aigne Höndd wider zrugg.
22. Überlai habn myr non meerer Geld mitbrungen, um wider aynn Traid einzkaauffen. Mir wissnd s nit, wer üns dös Geld eyn d Söck einhintaan haat."
23. "Denktß enk nix; brauchtß enk nit abhintuen zwögns dönn!", gantwortt dyr Schaffer. "Enker Got, enkern Vatern dyr sein, haat enk haimlich ayn Gschenk eyn d Söck einhintaan. I haan enker Geld nömlich kriegt." Aft brang yr önn Simeun zo ien ausher.