14. rief s ire Dienstbotn zamm und gsait zo de Leut: "Daa, schaugtß her! Er haat üns aynn Hebern eyn s Haus brungen, der wo maint, er kännt syr allss dyrlaaubn. Er ist zo mir kemmen und haet was mögn von mir; daa haan i laut gschrirn.
15. Wie yr dös ghoert, däß i gaplerr und schrir, ließ yr sein Gwand hint und flooh eyn n Hof aushin."
16. Sein Gwand ghielt si syr, hinst däß sein Herr haimkaam.
17. Iem gverzölt s de gleiche Gschicht: "Der heberische Bsaess, dönn wost üns du brungen haast, wär zo mir kemmen und haet was wolln von mir.
18. Wie i laut aufschrir und gaplerr, ließ yr sein Gwand hint und lief aushin."
19. Wie dös sein Herr ghoert, was iem de Sein gverzölt, was dyr Bsaess mit irer eyn n Sin ghaat habeb, wurd yr fuchtig.
20. Er ließ önn Joseff packen und eyn de Keichen bringen, daa wo yn n Künig seine Gfangnen ghaltn wurdnd. Dort, in n Gföngniss, blib yr.