2. Daa gantwortt s Weib yn dyr Schlang: "Jo, jo, dös Obs von de Baeum in n Gartn derff myr schoon össn;
3. grad von de Frücht von dönn Baaum mittn in n Gartn haat dyr Herrgot gsait: 'Daa dyrvon derfftß nix össn und aau nit hinglangen; sünst müesstß sterbn.'"
4. Drauf gmaint d Schlang zo n Weib: "Schoon gar nit aau gaatß dösswögn sterbn,
5. sundern dyr Herrgot waiß dös Ain: Baldtß dyrvon öbbs össtß, geend enk d Augn auf; ös werdtß wie dyr Herrgot und kenntß Guet und Boes ausaynander."
6. Und s Weib gweigt s schoon ganz arg an, dö Frücht von dönn Baaum z pröbln - und wie der Baaum schoon zo n Anschaugn war! - und dyrvon klueg z werdn. Also gabrockt s Frücht abher und aaß s; und aau yn irn Man gaab s ain; und aau er aaß s.
7. Daa giengend ien all Zwai d Augn auf; und es kaam iem, däß s gnacket warnd; und sö flochtnd syr Feignblätln zamm und gmachend syr Schürtz draus.
8. Wie auf Nacht zuehin ayn küeligs Winderl aufkaam, ghoernd dyr Adem und de Sein önn Trechtein in n Gartn äussgeen, und sö gverstöckend si hinter de Baeum.
9. Aber dyr Trechtein rief önn Adem und gfraagt n: "Wo bist n du?"
10. Daa gantwortt yr: "I haan di in n Gartn dyrherkemmen hoern; daa wurd myr schieh, weil i gnacket bin, und i gverstöck mi."
11. Drauf gfraagt dyr Herrgot: "Wer haat di n drauf brungen, däßst gnacket bist? Haast öbbenn von dönn Baaum öbbs gössn, dönn wo i dyr verbotn haan?"
12. Daa gantwortt dyr Adem: "Dös Weib war s - dös wost myr als Gspaninn göbn haast -; is haat myr die Frücht göbn, und i haan s gössn."