10. Vergiß nie seln Tag, wost an n Horeb vor n Trechtein, deinn Got, stuenddst. Dyr Herr hiet myr gsait: Ruef s Volk zamm! I will ien meine Worter hoern laassn. Sö sollnd lernen, mi iener Löbtyg lang auf Erdn z ferchtn, und dös aau yn de Kinder leern.
11. Ös wartß zueherkemmen und stuenddtß unt an n Berg; und dyr Berg brann, hooh eyn n Himml aufhin, und Finster, Wolkenn und Dunkl warnd allss durchaynand.
12. Dyr Herr spraach zo enk mittn aus n Feuer. Ös ghoertß seine Worter dundern, aber es war niemdd zo n Seghn.
13. Dyr Trechtein goffnbart enk seinn Bund und bot enk auf, däßß n einhalttß: de Zöhen Geboter, wo yr auf zwo Staintafln gschribn hiet.
14. Mir befalh dyr Herr, enk Gsötzer und Vorschriftn z leern, die woß in dönn Land haltn solltß, daa woß umhinzieghtß, däßß is enk anaigntß.
15. Göbtß Obacht, denn enker Löbn steet auf n Spil! Dyr Herr selbn grödt an n Horeb mittn aus n Feuer ausher zo enk, aber gseghn habtß daadl niemdd.
16. Laaufftß nit eyn s Verderbn einhin und machtß enk kain Gotsbildniss, ob s ayn Man older Weib ist,
17. ayn Vich auf n Bodm older ayn Vogl eyn dyr Luft,
18. öbbs Kriechets older öbbs, was in n Wasser schwimmt.
19. Wennst zo n Himml aufblickst und dö gantze Schar seghst, d Sunn, önn Maand und d Stern, naacherd laaß di nit verlaittn! Du sollst di nit spraittn vor ien und ien nit dienen. Dyr Herr, dein Got, haat s yn de andern Völker überall auf dyr Welt zuegwisn.