1. Zwö grisgramend d Haidn grad, mauschlt de Völkerwelt, und dös umysünst?
2. De Künig der Welt steend auf, Gwäpplte gögn önn Herrn, seinn Salbling dyrmit:
3. "Mir wollnd ünser Freiheit habn, wögg mit de Fössln ietz; schmeisstß ab iener Joch!"
4. Doch er, wo in n Himml troont, spott und lacht netty recht. Dyr Trechtein bleckt s aus.
5. Dyrnaach aber staucht yr s zamm, laasst ien seinn Zorn recht gspürn und schrachtt s in seinn Grimm:
6. "Laasstß ja ös meinn Künig steen! Dönn haan i selbn eingsötzt, eyn n Zien obn, meinn Berg."
7. See, dös haat dyr Herr mir gsait: "Du bist mein Sun, mein Bue, ab heint i dein Päpp.
8. Was willst von mir? Sag s non grad! I lög dyr d Haidn z Füess, als Aign de gantz Welt.
9. Du schlagst ys mit n Jaaggl zamm; zbröchen und schepern gaand s wie daglerne Krüeg."
10. Ös Künig, ietz seitß halt gscheid; ös, woß önn Toon angöbtß, i main s decht grad guet!
11. Dyr Herr fordert Eerfarcht ein. Dientß iem und jubltß iem; yso steet s iem zue.
12. Und huldigtß yn n Herrn seinn Sun, däß s nit eyn n Grabn eingeet, dyr Gotszorn enk trifft! Denn glei ist sein Zorn entflammt. Wer bei iem Zueflucht suecht, dönn aber gschieght nix.