3. Dyr Säms blib aber grad hinst Mitternacht daadl. Aft stuendd yr auf, gapackt dös gantze Stattoor zamt n Stok und riß s zamt n Toorbaaum ausher. Er schwang syr allss über d Axl und trueg s hinst eyn n Gipfl von n Hebroner Hausberg aufhin.
4. Dyrnaach gverliebt si dyr Säms in ayn Weiberleut in n Sorecktal, wo Delila hieß.
5. De Dietwärt von de Pflister giengend s an: "Schaug, däßst iem ausherkizltst, wo der sein närrische Kraft herhaat und wie myr n überwinddn künnend! Ayn Ieder von üns gibt dyr dann ainlyfhundert Silberling. Eyn Ort +mueß der doch zo n Packen sein!"
6. Drauf gabitt de Delila önn Sämsn: "Sag myr diend aynmaal, wost dein Entzkraft herhaast und mit was myn di öbbenn +doch dyrzwingen kännt!"
7. Dyr Säms gsait zo irer: "Also, wenn myn mi mit sibn frische Fläxn fösslt, wo non nit trücklt seind, naacherd bin i so schwach wie ayn Ieds."
8. Daa brangend irer de Pflisterfürstn also sibn frische, non nit trücklte Fläxn; und si gfösslt n dyrmit,
9. dyrweil ainige Mänder bei irer in dyr Kammer glauernd. Aft rief s iem zue: "Säms, de Pflister kemmend!" Er aber zriß die Fläxn wie aynn versengtn Zwirm. Aber wo yr sein Kraft herhiet, gwissnd s +allweil non nit.
10. Drauf gmaint de Delila zo n Sämsn: "Du haast mi ja ausgschmirbt! Ietz sag myr halt enddlich, wie myn di wirklich fössln kan!"
11. Er gaab irer an: "Wenn myn mi mit neue Strick fösslt, mit dene wo non nit garechtt wordn ist, werd i schwach wie ayn Ieds."
12. De Delila naam also neue Strick und bandd n dyrmit. Dann rief s: "Säms, de Pflister kemmend!", dyrweil wider ayn Öttlych in dyr Kammer glauernd. Er aber riß syr d Strick wie Fädm von de Arm abher.
13. Drauf gsait de Delila zo n Sämsn: "Du täuschst mi ja allweil non! Ietz sag halt aynmaal gscheid, mit was myn di wirklich fössln kan." Er gerwidert irer: "Also, wennst de sibn Löck auf meinn Kopf auf n Wöbstuel eyn n Stof einhinwöbst und anhöftst, naacherd bin i so schwach wie dyr Raudimaudi."
14. Wie s so weit war, rief s wider: "Säms, Pflistrio!" Er grennt auf aus n Schlaaf und riß mit de Löck glei dönn gantzn Wöbstuel zamm.
15. Drauf gflemmt s n: "Dös ist ja ayn schoene Lieb, wennst myr nit vertrauen willst! Ietz haast mi dreumaal für n Narrn ghaltn; und i waiß +allweil non nit, wost dein Risnkraft herhaast."
16. Wie s iem allweil örger hingabentzt, gaglangt s iem draufer;