19. Dyr Herr spraach zo n Mosenn:
20. Dyr Ären und alle seine Naachfolger sollnd an ienern Salbungstag dös yn n Herrn als Opfer darbringen: zwai Teger Semmlmöl als Speisopfer, d Hölftn eyn dyr Frueh und d Hölftn auf Nacht.
21. Dö Opfergaab werd mit Öl angrüert und auf dyr Plattn bachen. Aft zbroesltst ys und bringst ys zo n Herrn seinn Wolgfalln dar.
22. Dyr Priester, wo neu als Naachfolger gsalbt ist, sollt dös tuen; und dös bleibt yso. S Speisopfer mueß ganz verbrinnen.
23. S Speisopfer von aynn Priester giltt als Ganzopfer. Daa werd nix dyrvon gössn.
24. Dyr Herr spraach zo n Mosenn:
25. Sag yn n Ärenn und seine Sün: Für s Sündopfer giltt dö Regl: Dort, wo s Brandopfer abgstochen werd, soll myn aau s Sündopfer vor n Herrn schlachtn. Es ist öbbs Hoohheiligs.
26. Der Priester, wo s darbringt, sollt s aau össn. Gössn werd s an aynn heilignen Ort, in n Vorhof von n Bekemmzeltt.
27. Allss, was mit n Fleish zammkimmt, nimmt selbn ayn Weih an; und wenn öbbs von n Bluet dyrvon auf de Gwänder hinspritzt, mueß dö Stöll an aynn weihen Ort gwaschn werdn.
28. Der Tegl, wo s Fleish drinn kocht werd, ghoert zbrochen; und wenn dyr Hafen aus Kupfer ist, ghoert yr ausgriblt und abgspüelt.
29. Ayn ieds Mannete bei de Priester derf dyrvon öbbs össn; es ist öbbs Hoohheiligs.
30. Aber ayn Sündopfer, von dönn wo myn s Bluet eyn s Bekemmzeltt einhinhaat zuer Suenung in n Heiligtuem, derf myn nit össn; dös mueß verbrennt werdn.