15. Wie dyr Iesen daa draufkaam, zog yr si von daadl zrugg. Männig gfolgnd iem naach, und er ghailt allsand Kranken bei ien.
16. Aber er gunterschafft ien, däß s dös an de groosse Gloggn höngend.
17. Yso gsollt si erfülln, was durch n Weissagn Ieseien gsait wordn war:
18. "Daa, dös ist mein Knecht, dönn was i dyrkoorn haan, mein Gliebter, wo i Gfalln dran gfunddn haan. I laaß meinn Geist über iem kemmen, und er gaat yn de Dietn meinn Willn verkünddn.
19. Dös ist kain Zangger und kain Schreier nit, und mir gaat n nit auf de Gassnen plerrn hoern.
20. Dös knickte Roor bricht yr nit ab, und önn glimmetn Docht löscht yr nit aus, hinst däß yr s Recht zo n Sig gfüert haat.
21. Und auf iem gaand de Dietn iener Hoffnung sötzn."
22. Dyrselbn brangend s aynn Bsössnen zo iem, der wo blind und stumm war. Dyr Iesen ghailt n, und der kunnt wider rödn und seghn.
23. Daa warnd d Leut ganz aus n Häusl und gfraagnd si: "Ja, ist n dös öbbenn dyr Dafetnsun?"
24. Wie d Mauchn dös ghoernd, gmainend s grad: "Ä gee, grad mit n Fleugnbegl, mit n Oberteufl, treibt yr de Teufln aus!"