1. Du kanst wo s Silber finddn; bei n Gold ist s aau yso.
2. Und s Eisn kan myn ausgrabn; mir schmeltzt aau s Kupfer aus.
3. Und mit seinn Forscherdrang, daa bleibt iem nix verschlossn. Dyr Mensch grabt abhin eyn n Bodm aan Maaß und Zil.
4. Von dyr bewontn Welt aus wüelt yr einhin si. Verloorn, vergössn höngt yr und schwöbt in n Schacht dyrhin.
5. Herausstn waxt dyr Broottraid, doch drinnet, daa geet s auf!
6. Daa kräulnd s önn Saffer ausher; von dort kimmt s Gold.
7. Kain Gramvogl waiß daa abhin, kain Spengl kennt önn Wög.
8. Ys stoltze Wild nit geet n, dyr Leeb schoon zwaimaal nit.
9. Yn n Menschn ist kain Stain z hört. Berg stöllt yr auf n Kopf.
10. Eyn n Föls werdnd Stolln einghaut; wasst daa allss finddst!
11. Er schoppt de Sizbäch zue, finddt yn n Bodm sein Hinterhuet.
12. Doch wie ist n mit dyr Weisheit, und wo finddst d Einsicht gar?
13. Niemdd waiß dö Schicht, wo s lign kännt; nit ist s auf ünsrer Welt.
14. Kanst geen zo n Mör, dyr Teuffn: 'Ja, i waiß nix!'
15. Dö kanst um Geld nit kaauffen, und wär s ayn scheiers Gold.
16. Ayn Gold aus Ofir, Kärnol, ayn Saffer hilfft dyr nix.
17. Kain Glas, kain Gold kimmt hin, und wär s non so schoen gschmitt.
18. Ob Gaißbärt, Strälnstäin, Fishperln, gögn is ist s nix.
19. Dyr Kuscher Tops steet drüber so weeng auf wie ayn Gold.
20. I wisset doch gern draufer, wo d Weisheit, d Einsicht wont!
21. Si mueß wol ferr von üns sein, daa wo kain Vogerl singt.
22. Fraagn myr önn Baindlkraamer; villeicht waiß s der! Doch der waiß aau nit meerer: 'Haan grad ayn Leumung ghoert.
23. I pröblet s decht bei n Herrgot, denn der kan s sagn, wo s wont.
24. Der kennt ieds Ögg, iedn Winkl, wo unter n Himml ist.
25. Wie Wind und Rögn er schuef, daa glögt yr s föst.' Yso mueß s waarhaft gwösn sein, schoon bei dyr Bschaffung war s:
26. 0
27. Mit n Wasser, Bliz und Wöter gmacht er aau d Weisheit mit.
28. Zo n Menschn aber spraach yr: 'Ietz wennst önn Trechtein firchtst, und wennst dös Boese bleibn laasst, dann haast ys gneusst!'"