1. Eyn n Zwölftn Zöntn von n zöntn Jaar ergieng yn n Herrn sein Wort an mi:
2. Menscherl, ietz wenddst di an n Güptner Künig, önn Färgn, und weissagst gögn iem und dös gantze Güptn:
3. Yso spricht dyr Trechtein, mein Got: Ietz pack i di an, Färg, Künig von Güptn, du groosser Kütschdrill zwischn de Nilarm, der wo maint: He, dös ist +mein Fluß; i haan n bschaffen!
4. Aber i schlag dyr Haaggn durch de Backen und ziegh di ausher zamt deinn Fluß seine Fisch, die wo an deine Schüeppn dranpappend.
5. Dann schmeiß i di eyn d Wüestn danhin zamt de Nilfisch. Daadl fallst eyn Ort nider, und holn gaat di niemdd und eingrabn. Yn de wildn Vicher und Vögl schmeiß i di als Fraaß hin.
6. Naacherd gaand allsand Güptn kennen, däß i dyr Herr bin. Ayn Roorstab bist für d Isryheeler, wenn sö si drauflainend.
7. Nemend s di auf Ernst her, brichst zamm und durchborst ien d Axl. Stütznd sö si auf di, knickst; und niemdd meer kan si auf de Füess haltn.
8. Drum sait dyr Trechtein, mein Got: I bring dyr aynn Krieg eyn s Haus und rott Mensch und Vih bei dir aus.