16. Daa ließ dyr Färg önn Mosenn und Ärenn gschwind-gschwind rueffen und gsait zo ien: "I haan gögn önn Trechtein, enkern Got, gsündigt und gögn enk aau.
17. Wenntß myr diend grad non dös aine Maal vergaebtß! Bettß zo n Trechtein, enkern Got, däß yr mi weenigstns non von derer ainn Plaag dyrrött!"
18. Dyr Mosen verließ önn Färgn wider und gabett zo n Herrn.
19. Dyr Herr ließ önn Wind in aynn starchn hintern Wind umschlagn, der wo d Heuböck furttrueg und eyn s Roormör einhinschmiß. In n gantzn Güptn blib kain ainziger Heuschrack niemer übrig.
20. Dyr Herr aber gmacht önn Färgn wider trutzig, yso däß yr d Isryheeler nit geen ließ.
21. Daa spraach dyr Trechtein zo n Mosenn: "Ströck dein Hand eyn d Luft; aft werd s so finster z Güptn, däß myn s weilete greiffen kan."
22. Dyr Mosen gströckt sein Hand eyn d Luft, und drei Täg lang war s stokfinster in n gantzn Güptn.
23. Niemdd kunnt dönn Andern seghn und si aau kain Bissleyn von dyr Stöll rüern, drei Täg lang. Aber wo d Isryheeler gwonend, blib s liecht.
24. Daa ließ dyr Färg önn Mosenn rueffen: "Also, geetß und vereertß enkern Trechtein! D Weiber und Kinder künnend mit. Grad enkerne Schaaf, Gäiss und Rindvicher bleibnd daa."
25. Dyr Mosen gaab iem an: "Werst üns diend nit du Schlacht- und Brandopfer mitgöbn, däß myr s yn n Trechtein, ünsern Got, darbringend?!
26. Aber aau wenn, müessetnd ünserne Herddn all+weil mit; kain Schwanz bleibt hint. Aus ünserner Herdd suechend üns mir d Opfer aus; aber wölcherne Vicher däß myr yn ünsern Got Trechtein opfernd, wiss myr ietz non nit; dös kimmt eerst auf."
27. Dyr Herr gverhörtt yn n Färgn sein Hertz, yso däß yr s Volk nit zieghn laassn gwill.
28. Dyr Färg gsait zo n Mosenn: "Verziegh di! Schleich di und laaß di bei mir ja niemer blicken! Wenn i di non aynmaal segh, bring myr di um.
29. "Ist schoon recht", gmaint dyr Mosen; "i trit dyr nie meer unter d Augn."