14. Sö fielnd über dös gantze Güptn her und liessnd si schwärmweis überall nider. Niemaals dyrvor gaab s so vil Haberschröckn wie daamaals, und es gaat aau nie wider so vil göbn.
15. Sö gadöckend dös gantze Land zue; ganz schwarz war s von ien. Ayn ieds Stämml und Hälml fraassnd s ab und allss, was naach n Schauer non eyn de Baeum dran war. An de Baeum und an n Ankraut in n gantzn Güptn blib nix Grüens niemer.
16. Daa ließ dyr Färg önn Mosenn und Ärenn gschwind-gschwind rueffen und gsait zo ien: "I haan gögn önn Trechtein, enkern Got, gsündigt und gögn enk aau.
17. Wenntß myr diend grad non dös aine Maal vergaebtß! Bettß zo n Trechtein, enkern Got, däß yr mi weenigstns non von derer ainn Plaag dyrrött!"
18. Dyr Mosen verließ önn Färgn wider und gabett zo n Herrn.
19. Dyr Herr ließ önn Wind in aynn starchn hintern Wind umschlagn, der wo d Heuböck furttrueg und eyn s Roormör einhinschmiß. In n gantzn Güptn blib kain ainziger Heuschrack niemer übrig.
20. Dyr Herr aber gmacht önn Färgn wider trutzig, yso däß yr d Isryheeler nit geen ließ.
21. Daa spraach dyr Trechtein zo n Mosenn: "Ströck dein Hand eyn d Luft; aft werd s so finster z Güptn, däß myn s weilete greiffen kan."